Қамитбеков Ғалым

       Торғай өңірінің Аменгелді ауданына қарасты шалғайда жатқан Мұқыр ауылында 1922 жылдың 1 тамызында тұған. Өсе келе, ауыл мектебінің табалдырығынан аттап, сегізінші сыныпты бітірді. Осылай қалыптасып келе жатқан бейбіт өмірді қиыр батыстағы бұрқ ете қалған соғытың жалыны шарпып өтті. Жасы 19-ға енді толған ол, өзімен тетелес жастармен бірге армия қатарына алынды. Сегіз айлық әскери дайындықтан өттіп, Украина жеріндегі қиян-кескі ұрысқа қатысады. Соғыста екі жылдай болады. Курскі түбіндегі шайқаста ауыр жараланып, госпитальге түседі, есінен айырылып ұзақ жатады. Бірнеше ай емделіп, екінші топтағы мүгедектігін алып, еліне қайтады. Соғыстан кейінгі өмірі оқу-ағарту саласымен тығыз байланысты болды. Мендіқара қазақ педагогикалық училищесіне 1947 жылы түсіп, төрт жылдан кейін толық курсын бітіріп шықты. Кейін Ақтобедегі мұғалімдер институтында сырттай оқыды. Өз мамандығымен 40 жыл жұмыс істеп, зейнеткерлікке шықты. Бұл күндері Ғалым ағай мен сүйікті жары Нұржамал апай жеті бала тәрбелеп, ұлын ұяға, қызын қияға қондырған, немерелі-шөберелі болған бақытты жанұяның абзал жандары.

Костанайский район

Қорғанбеков Көпей

       Ұлы Отан соғысының ардагері, ерен еңбегімен танылған ел ағасы 1923 жылы 17 маусымда бұрынғы Торғай облысы, Амангелді ауданы, Қарасу ауылында шаруа отбасында дүниеге келген. Сол туған ауылында өсіп, сол жердегі мектептен алты кластық білім алған. Есейе келе шаруаға араласты, колхозшы болып, еңбек етті. Осылай өмір жалғаса берерме еді, бейбіт елдің аспанын соғыстың қара бұлты торламағанда. Отанға төнген фашистік апатқа қарсы тұруға, кеудені оққа тосуға, от кешіп, жастық шақты қан майданда өткізуге тура келді. Соғыс жылдары, ұрыс жолдары осылай басталған еді. Сұрапыл соғысқа 243 атқыштар полкінің құрамында Украина жерінде кіріскен еді. Талай ұрыстардың белортасында жүрді, жаумен ерлікпен шайқасты. Жеңілісті де, жеңісті де көрді. Майдандас достарынан айырылып, өзі де өлім мен өмірдің арасында жүрген күндері болған. 1943 жылы 4 қыркүйекте Смоленскі түбінде болған соғыста ауыр жарақат алып, госпитальға түскен. Әйтеуір, көрер күндері бар екен, көп емделді, айықты, еліне оралды. Көп ұзамай бейбіт еңбек майданына араласып кетті. Өз ауылы Қарасуда №3 бөлімшеде жылқышы, малшы болды. Еңбекте жоғарғы көрсеткіштерге қол жеткізді, озат атанды, 1954 жылы КПСС мүшелігіне қабылданды. Соғыс жылдарынан қалған белгісі, ордені мен медальдары сақталуда. Оның ішінде Отан соғысы ордені, Кеңес Одағынын Маршалы Жуков Г.К., Украина республикасының медальдары, «Соғыс ардагері» белгісі, Ұлы Жеңіс құрметіндегі медальдары бар. Жас өспірімдерге соғыстағы Совет Әскерлерінің ерліктерін айтып, Отанға сүйіспеншілікпен қарауды, еңбекте алда болуды насихаттап отырған. Жанұясында жұбайы Камиламен алты бала тәрбиелеп өсірді, жетілдірді. Төрт келіні, екі күйеу баласы бар, жиырма екі немересі өсіп келеді. Соғыс және еңбек ардагері 2004 жылы дүниеден өтті.

Костанайский район

Александров Петр Андреевич

       Родился в марте 1921 года в п. Затобольск Костанайской области. До войны работал в колхозе «Заря Востока». В 1940 году был призван в ряды Красной Армии. Службу проходил в Тульской области. В боях Великой Отечественной войны воевал на первом Украинском фронте. В 1943 году был тяжело ранен и отправлен в Тульский госпиталь, впоследствии был демобилизован. Награжден медалями «За оборону Сталинграда», «За боевые заслуги». Вернулся в родной Затобольск. С 1946 года работал в Костанайском обществе инвалидов. Вместе с супругой воспитали четверых детей. Умер в 1976 году.

Костанайский район

Архипенко Дмитрий Акимович

       Родился в д. Фроловка Усть-Уйского района Курганской области. 7 сентября 1938 года был призван Усть-Уйским районным военным комиссариатом на действительную военную службу и зачислен в стрелковый полк, где прослужил до 25 декабря 1940 года. В 1941 году был мобилизован на фронт Великой Отечественной войны, воевал в составе 302 гвардейского минометного полка. Со своим полком прошел дорогами войны до 10 октября 1945 года. За боевые заслуги ему была вынесена благодарность от Верховного Главнокомандующего. После войны вернулся домой. В Притобольский совхоз переехал в 1970 году.

Костанайский район

Бабич Иван Егорович

       1918 г. рождения. Воинское звание – рядовой. Служил на Дальнем Востоке. Воинское звание – рядовой. Демобилизован в 1945 год. Инвалид войны. Умер в 2002 году.

Костанайский район

Бабич Михаил Григорьевич

       1915 г. рождения. Призван в июле 1941 г. Воевал в 413 стрелковой дивизии с июля 1941 г. по сентябрь 1943 г., 22 отд. стрелковая дивизия, химик-инструктор по июнь 1944 г. Направлен в госпиталь М3740 по ранению с июня 1944 по сентябрь 1944 г. Демобилизован в 1944 г.

Костанайский район

Бабкин Григорий Ильич

       1920 г. рождения. Время прохождения службы октябрь 1940- март 1941 гг. Воинское звание – рядовой 393 стрелкового полка. Проживал в п.Силантьевка.

Костанайский район

Бадьин Федор Дмитриевич

       1924 г. рождения. Призван в 1941 г. С 1941 по 1945 воевал в 95 отд. мот.батальон, 18 отд. танковый полк, 79 гвардейский тяж. самоходный артиллерийский полк. Воинское звание – гвардии старшина. Демобилизован в 1945 г.

Костанайский район

Баев Дмитрий Сергеевич

       Родился 8 ноября 1921 года в поселке Окраинка Орджоникидзевского района. В 1939 году окончил школу в Джетыгаре, после был зачислен без экзаменов в Алма-Атинский юридический институт, но учиться там не пришлось – призвали в армию. Послали курсантом в артиллерийское училище, которое окончил в 1941 году в звании лейтенанта. Участвует в боевых действиях в составе 900-го стрелкового полка 240-ой стрелковой дивизии командиром взвода противотанковых пушек. В августе 1941 года был тяжело ранен, лечился в госпитале города Майкопа. Потом его направили в 985-й артиллерийский полк на Северном Кавказе. Позже этот полк был высажен в Керчь, где шли ожесточенные бои за Крымский полуостров. 3 апреля 1942 года Дмитрий Баев опять тяжело ранен, и после выздоровления опять на фронте. Там воевал он до самой Победы. Памятью о тех боевых годах орден Отечественной войны 1 степени, медали «За отвагу», «За победу над Германией в Великой Отечественной войне 1941-1945 гг.». Позже к ним прибавились медаль Маршала Советского Союза Жукова Г.К., юбилейные медали. После войны многие годы работал в Советах от председателя сельского до председателя Пешковского и Камышинского районных Советов. Много сил и труда вложено в развитие сельскохозяйственного производства. Памятны годы на посту директора Ново-Нежинского совхоза, что в Семиозерном районе. В 1960 году заочно окончил Омский сельхозинститут, стал ученым зоотехником, защитил кандидатскую диссертацию. Полученные знания с успехом применял на практике. Отсюда были и высокие достижения, которые не остались не замеченными. В награду два ордена Ленина, два ордена Трудового Красного Знамени, орден Октябрьский Революции, серебряная и бронзовая медали ВДНХ, медаль «За освоение целинных земель». Имеет почетное звание «Заслуженный зоотехник Казахской ССР», его имя занесено в областную Книгу Трудовой Славы. У Дмитрия Сергеевича замечательная семья. Вместе с женой Ниной Федоровной, умершей в мае 1995 года, воспитали пятерых детей, всем дали высшее образование. Династию ветерана продолжают 12 внуков и 7 правнуков. Все они придерживаются принципа честности, добропорядочности, трудолюбия.

Костанайский район

Баекенов Есім

       1889 жылы қазіргі Аманкелді ауданы, 11 Жаңаталап ауылдық кеңесіне қарасты «Мұқыр» ауылында туған. 02 1942 ж. Қостанай АӘК-нан әскерге алынып, Шұбаркөлде дайындықта болып, 23-ші резервтегі АП құрамында қатардығы жауынгер болған. Москва түбіндегі және Курск доғасы үшін болған ұрыстарға қатысып, 07 1943 жылы жараланып, әскерден босап елге келген. Соғыс мүгедегі. 1957 жылға дейін «Красный перелом» колхозында малшы болып жұмыс істеп, қайтыс болған. Жауынгерлік бірнеше медальдармен марапатталған. Артында 5 баласы болған. Қазір 1 қызы ғана бар.

Костанайский район